05-10-2008
Alle vertrouwen
Ik werd verzocht de uitvaart te regelen van een man op hoge leeftijd, zonder vrouw of kinderen, die toch vrij onverwachts overleden was. Zijn zus die zelf ook alleenstaand is, was mijn gesprekspartner. "Wat had uw broer voor wensen," vroeg ik na enige tijd. "Dat is nou het bijzondere,"zei de vrouw ,"die had hij niet, hij zei steeds, doe het maar zoals jij het goed vindt, ik heb daar alle vertrouwen in. En nu weet ik het eigenlijk niet zo goed". "Als uw broer het in alle vertrouwen aan u overliet denk ik dat we van uw eigen wensen uit kunnen gaan", opperde ik. "En dan ga jij er van uit dat ik het wel weet", wierp de vrouw mij tegen, "ik twijfel zelfs tussen begraven en cremeren". "We komen er samen wel uit", stelde ik haar gerust. En dat is uiteindelijk ook gelukt. Er was een bestaand graf waar de ouders van de broer en zus en nog een ander familielid in begraven waren. Dat graf kon geschud worden ( de restanten van de reeds lang geleden overleden dierbaren worden beneden in het graf verzameld ), zodat er weer plaats voor twee ontstond. Op deze manier ontstond er ruimte voor haar broer en in de toekomst de mogelijkheid voor haarzelf om ook daar begraven te worden. De gevonden oplossing was uiteindelijk volkomen in lijn van de traditie die de ouders van de broer en zus lang geleden bedacht hadden. Het maakte de cirkel rond.