26-07-2009
Droeve plicht.
Wanneer iemand overlijdt, moet de wereld het weten. Familie, vrienden, buren en andere mensen uit het dorp. Daarom bellen en mailen we met elkaar, sturen rouwkaarten en plaatsten een advertentie. We rijden naar elkaar toe om het door te vertellen. Voordat telefoon en auto gemeengoed waren, ging dat anders.
"Het platteland kent een noaberplicht, een stilzwijgende afspraak dat je je buren nooit laat zitten. Dat was vroeger ook al zo. Naaste buren hadden de grootste verantwoordelijkheid: die moesten bijvoorbeeld waken bij het stervende. Na het overlijden werden de klokken geluid. Eerst de kleine klok en daarna de grote als de overledene een vrouw was. Van groot naar klein wanneer een man gestorven was. En voor een kind luidde men alleen de kleine klokken. Een buur maakte nieuws huis-aan-huis bekend. Het overlijden moest, hoe dan ook, bekend gemaakt worden. Vaak woonde in het dorp wel iemand die daar bedrevener in was dan de meeste anderen. Die werd dan leedaanzegger."
"Het is mijn droeve plicht u te vertellen dat helaas..."