Lege droppot.

Dat was wat er over bleef nadat alle honderdvijftig mensen langs de kist de aula uit waren gegaan met een dropje in hun mond. Een handeling die tamelijk ongebruikelijk is bij een uitvaart. Maar nu; helemaal passend en voor alle aanwezigen heel herkenbaar. Het was een mooie afsluiting van een persoonlijk vorm gegeven afscheidsdienst voor een op hoge leeftijd overleden moeder en oma. Komende vanuit de woning waar de vrouw, op de eerste zes jaren van haar leven na, achtentachtig jaar gewoond had. Na verzorgd en gekleed te zijn door haar dochters werd zij in een ongelakte vuren kist gelegd, zeer geschikt om artistiek beschilderd te worden door een zoon. Omdat zij de laatste twintig jaar met het gezin van haar jongste dochter het huis deelde, was zij volledig deelgenoot van de familie. Wie bij het gastvrije gezin binnenstapte ging bijna automatisch ook even bij "omaatje" langs. En dat je daar iets te eten of te snoepen kreeg was geen vraag, maar een gegeven. Met minimaal een dropje in je mond verliet je de ruimte waar de kleine vrouw zoveel liefde uitstraalde, vandaar dat het voor iedereen goed voelde toen dit gebaar herhaald werd bij het verlaten van de aula in het crematorium.