Levensbeëindiging

In Frankrijk verbood de rechtelijke macht de lerares Chantal Sébire om legaal een eind aan haar leven te maken. Nu koos de vrouw, die door gezichtstumoren ondraaglijke pijnen leed, voor een zelfverkozen uitweg die zij juist had willen voorkomen. In Nederland of België had deze vrouw geen moeite gehad een arts te vinden die haar euthanasieverzoek zou beantwoorden. Onder euthanasie wordt in Nederland verstaan: levensbeëindiging door de arts op verzoek van een patiënt. De wet bepaalt dat een arts niet strafbaar is voor het toepassen van euthanasie, als hij vodoet aan de zorgvuldigheidseisen die in de wet beschreven zijn. Het belangrijkste punt is dat er sprake moet zijn van ondraaglijk lijden. De laatste jaren daalt echter het aantal gevallen van euthanasie, terwijl het toepassen van palliatieve sedatie juist toeneemt. Palliatieve sedatie is het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van de patiënt in de laatste levensfase. De patiënt die nog hoogstens nog twee weken te leven heeft wordt in een diepe slaap gebracht en krijgt geen vocht meer. De arts hoeft dit handelen niet te melden of te laten toetsen. Driekwart van de nederlanders zou voorstander zijn de mogelijkheden te verruimen door middel van een soort "laatstewilpil". De grote angst bij de meerderheid van de politieke partijen is dat deze pil te makkelijk in handen komt van (jonge) mensen die een eind aan hun leven willen maken. Het aantal van 1500 mensen die jaarlijks door zelfdoding om het leven komt zou dan veel groter kunnen worden. Het aantal pogingen van zelfdoding per jaar is immers 30.000.