Muzikaal eerbetoon.

Deze rubriek wordt door mij in de regel op vrijdag geschreven. Zo ook het stukje van vorige week dat over "levende muziek" ging. De waarde van levende muziek werd prompt afgelopen week bewezen tijdens een zeer druk bezochte crematieplechtigheid. De te jong overleden vrouw was van haar tienerjaren af lid geweest van een muziekvereniging. Niet zomaar lid, maar min of meer "het gezicht" van de vereniging. Ruim vijftig jaar lang. "Ik denk wel dat er iets door de vereniging gedaan wordt", zei de echtgenoot in de bespreking tegen mij. Ook hij, net als de twee zonen, alsmede de schoondochters waren lid van dezelfde vereniging. Toen wij die zonnige middag de aula betraden, zette het orkest, ruim twintig personen sterk, het op een spelen. De tonen kwamen bij een ieder direct binnen en zelden zal alleen muziek zo'n directe emotie teweeg gebracht hebben. De woorden die tijdens de plechtigheid gesproken werden, waren zondermeer liefdevol, maar het enkele klarinetspel van haar schoondochter kwam wederom recht in ieders hart binnen. Op de klanken van de muziekvereniging verliet iedereen de aula, onder de indruk van dit muzikaal eerbetoon.