Publieke rouw.

Een ramp, zoals een tijdje terug met het vliegtuig in Tripoli, leidt tot duizenden berichten op condoleancesites. Een familiedrama heeft heel vaak een stille tocht tot gevolg. Waarom toont iemand zijn medeleven met mensen die hij niet kent? Socioloog Cas Wouters heeft er een verklaring voor. "De basis is een gevoel van ongemak over de eindigheid van het leven. Het geloof in een hiernamaals mag dan zijn afgenomen, dat betekent niet dat de menselijke sterfelijkheid zomaar geaccepteerd wordt. Vooral als het gaat om geweld of een groot ongeluk kan het heftige gevoelens van verontwaardiging oproepen, zo van: zij hadden nog niet dood mogen gaan. En dat wordt bekrachtigd door de herinnering aan eigen dierbaren die worden gemist en aan de eigen sterfelijkheid. Samen lijden in een gemeenschap maakt het leed beter draagbaar en brengt de verzoening dichterbij. Die verzoening schuilt in het voortbestaan van dat grotere verband: de natie, de kerk of de voetbalclub. Wie daar ' wij' zegt, weet zijn ' ik' geborgen. Want ook als ik doodga of mijn lief sterft, leeft die ' wij-groep' voort. Dat de gemeenschap blijft voortbestaan, verzacht het sterven. Vroeger werden de emoties gekanaliseerd in godsdienstige rituelen, nu uiten mensen zich in een stille tocht of in een boodschap op internet. Ze laven zich aan het gemeenschappelijk betoon van solidariteit".