16-08-2009
Verlaat verdriet
Een anonieme mevrouw deed haar verhaal in de krant. Ik citeer: "Het is 18 jaar geleden dat mijn man, mijn grote liefde, overleed. Geheel onverwacht, na een korte ziekte. Mijn twee kinderen (14 en 17) en ik (44) bleven achter met een niet te peilen verdriet, maar we moesten verder. Dus ging ik na twee weken gewoon weer aan het werk en de kinderen weer naar school. Iedereen vond ons geweldig dapper, vond dat we het zo goed deden, had bewondering voor ons, voor mij: ik was zo sterk! Ik moest er zijn voor mijn kinderen. Ik was papa en mama tegelijk. Het verdriet werd naar achteren verschoven en daar verwerkt. En nu, na 18 jaar hoef ik voor niemand meer te zorgen en slaat het verdriet in volle hevigheid toe. Opeens na zoveel tijd voel ik mij zielsalleen. Opeens huil ik om alles! Na 18 jaar rouw ik mij gek, maar niemand mag het weten".
Een heel herkenbare situatie. De mevrouw heeft zich al die jaren lang "goed" gevoeld in haar zorgende rol voor haar kinderen. Het rouwen werd als het ware al die jaren uitgesteld. In haar situatie is 18 jaar wel wat lang, maar waarschijnlijk voor haar de beste methode. De eindconclusie: "Ik rouw en niemand mag het weten", deel ik echter niet. Voor deze mevrouw zou het goed zijn om haar verhaal naar buiten te brengen. Niet alleen bij haar naasten, maar ook bij een rouwbegeleider. Die met een deskundig oor hulp kan bieden, zodat de energie die al die jaren is aangewend om het verdriet weg te stoppen, vrij komt en benut kan worden om verder te leven met een groot verdriet dat een plaats zal krijgen in haar levensgeschiedenis.