Bloedband

Een kort interview in de Libelle is deze week aanleiding voor dit stukje. Een vrouw spreekt over het noodlottige ongeval van haar dertig-jarige zoon. "Mijn schoondochter in één klap weduwe. Mijn kleinzonen van twee en vier jaar zonder papa. Mijn man en ik zonder onze oudste zoon". De vrouw en haar man staan op alle mogelijke manieren hun schoondochter en kleinzonen bij, hun eigen verdriet op de achtergrond latend. Na drie jaar maakt de schoondochter duidelijk dat er opnieuw een man in haar leven was gekomen. Korte tijd later kwam er een baby'tje. "Het is allemaal zo begrijpelijk en ik verwijt haar ook niets. Het enige is dat het zo'n pijn doet. Als je kind dood gaat, is er niets en niemand die de leegte nog kan opvullen. Dat blijft zo'n gapend gat in je hart dat eigenlijk alleen mensen die het hebben meegemaakt, het kunnen begrijpen". Wat de vrouw in het interview benoemt is de zeer sterke bloedband tussen ouder en kind. Een partner, hoe moeilijk ook, is vervangbaar. Een kind verliezen blijft mensen tot aan hun eigen dood bij.