Doodzwijgen

 

 

De filosoof René Gude, voormalig Denker des Vaderlands ( met enige regelmaat bij De Wereld Draait Door) is op 13 maart jongstleden overleden. Uit één van zijn laatste interviews heeft hij het over het praten over het naderende einde. Ik citeer. “Binnen ons gezin hebben we het ons aangeleerd te praten over mijn dood en het leven erna. In het begin was dat niet te doen. Je weet niet wat je moet zeggen, want waar gaat het over? Maar we zijn gewoon gaan zitten. Even slikken en beginnen. Ik las dat tachtig procent van de mensen die met overlijden te maken krijgt, daar niet over wil praten. Degene die sterft niet of de mensen om hem heen. Ik vind dat shocking, echt shocking. Zo veroordelen we elkaar tot een verpletterende eenzaamheid. Stel je een stervende ouder voor die weigert over de dood te praten. De naasten willen kleine en grote dingen bespreken, ze willen weten hoe vader of moeder over ze denkt, hoe ze hem of haar kunnen plezieren, wat hij of zij wenst. Maar de ouder weigert daar over te praten. Dat is verschrikkelijk. Dat leidt tot grote drama’s. Dit mogen stervenden hun omgeving niet aandoen. En andersom natuurlijk ook niet. Het komt ook voor dat de stervende wil praten, maar de hele familie pertinent niet. Stel je de eenzaamheid van zo iemand voor”.

Wijze woorden.