Op de valreep

De dochter belde mij in de avond. Haar moeder was opgenomen in een hospice om daar haar laatse dagen optimaal verzorgd te kunnen worden. Moeders wens was het om nog een keer een gesprek met mij te kunnen voeren. Ik had veertien jaar geleden de uitvaart van haar man ook zo goed begeleid. Alleen het ging zienderogen achteruit met moeder. "Kunt u morgen?" De volgende morgen voerde ik het gesprek met de dochter en de zoon, met moeder in het bed erbij. Niet meer in staat om mee te praten. Gelukkig had moeder haar wensen al kenbaar gemaakt naar haar kinderen. Er bleef eigenlijk maar één vraag over; wat voor kleur moest de rouwwagen worden. "Mam, wat voor kleur auto wil je?" De ogen van de vrouw gingen langzaam open. "Groen !", zei ze luid. Het spontane antwoord liet iedereen in de lach schieten. Nou kan ik veel kleuren regelen, maar groen niet. Of een wagen zou eenmalig gespoten moeten worden. "Maar wat dacht u van rood?" Ik kon de foto tonen van een prachtige donker rode rouwwagen met een volgwagen in dezelfde kleur. De vrouw knikte instemmend. Ik was nauwelijks verbaasd toen de zoon 's avonds het overlijden van zijn moeder melde. Vijf dagen later reed de rode stoet door het dorp.