Ouderenrouw

Uit het boekje "Zeventig vragen over rouw" een uitgave van de Landelijke Stichting Rouwbegeleiding haal ik deze week een heel herkenbare situatie. "Mijn tachtigjarige moeder heeft het heel moeilijk na het overlijden van mijn vader. Meer dan vijftig jaar waren ze samen. Mijn moeder huilt veel, heeft nergens zin in. Het hoeft voor haar niet meer. Wat kunnen wij als kinderen voor haar doen?" Antwoord: Het dagelijks leven verandert ingrijpend als je na vijftig jaar samen alleen komt te staan. Het vraagt aanpassingsvermogen om daarmee te leven en dat is op latere leeftijd soms moeilijk op te brengen. De onzekere toekomst voelt onveilig en beangstigend. Lichamelijke beperkingen maken het er niet eenvoudig op alleen verder te gaan. Belangrijk is dat de achtergebleven oudere zich gezien en gehoord voelt in het verdriet, de angst en andere gevoelens. Oudere mensen zijn niet altijd gewend daarover te praten, maar dat is wel belangrijk. Kinderen kunnen daar de ruimte voor geven. Maar soms willen ouders hun kinderen daar niet mee belasten en het kan voor kinderen inderdaad zwaar zijn. In dat geval is ondersteuning door een pastor, maatschappelijk werker of rouwzorgverlener te overwegen.
Speelt bovenstaande situatie neem gerust contact met mij op.