Somberheid mag.

Een interview met de Belgische schrijfster Kristien Hemmerechts heb ik met veel interesse gelezen. Zij merkte dat zij na zelf ondervonden leed steeds somberder gedachten kreeg. "Het was als gif in mijzelf. Er was weinig ruimte om die gedachten te uiten, ik censureerde dat altijd". Kristien schreef het boek "De dood heeft mij een aanzoek gedaan". Gebeurtenissen uit haar leven, anekdotes, bespiegelingen, nieuwsfeiten en uitspraken wisselen elkaar af. Hoewel de dood een belangrijke rol speelt, is het beslist geen somber boek. Er valt regelmatig te lachen om haar humor of om het bizarre van de situaties. "Mijn kwaliteit van leven is verbeterd sinds ik me erg bewust ben van mijn sterfelijkheid. Als je vrede kunt sluiten met de gedachte dat je sterfelijk bent, levert dat waarschijnlijk op dat je beter kunt relativeren. Het andere dat ik ontdekte is dat ik te hoge verwachtingen had van het leven, van mijn medemens, van de liefde, van vriendschappen. Ik heb mijzelf nu de opdracht gegeven om de zwakheden en onvolmaaktheden van anderen te leren aanvaarden en ze ook te omhelzen. Oog hebben voor het goede en geen pijn van het slechte. Ga niet verlangen naar wat je niet hebt, dan schep je immers je eigen teleurstellingen". Kristien Hemmerechts constateert dat het in Nederland vaak "leuk" en "gezellig" moet zijn, terwijl in Vlaanderen somberheid mag.