18-12-2015
Ter overdenking
Een gedicht van Cyriel Gladines
Hoe mensen vreemd stil worden als om heen de dood zijn schaduw legt.
Haast verbaasd openen zij de vingers nu het geldstuk van de wereld uit hun handen kantelt.
Met ogen wijdopen naar het licht worden zij week en weerloos.
Loodzwaar vallen klanken in hun mond terug,
maar binnen hun lippen praten zij onhoorbaar voort.
Bevrijd van rimpels en van kwalen zijn zij vederlicht,
roerloos soezend in de wollige weide van hun hoofd.
Alsof dit langzaam doodgaan leven is.
Of vreugde dit verdriet.
Ik wens alle lezers “goede” dagen toe.